Είναι ο μίσχος σε κάθε ανθάκι αμυγδαλιάς που μου θυμίζει τέτοιες μέρες αυτό που ποτέ δεν ξεχνώ. Το χρώμα της ελπίδας.
Το ροζ. Αυτό που κουβαλά κάτι ανήλικο και κοριτσίστικο μαζί, αλλά που μπορεί ταυτοχρόνως, μαζί, να είναι ενήλικο και ανδρικό. Παράλογο; Όχι. Ναι. Έχει ανδρισμό το ροζ, διότι εκτός απ΄ την αβάσταχτη ελαφρότητα που κουβαλά, κλείνει μέσα του και κάτι ζόρικο, πανίσχυρο και δύσκολο πραγματικά. Την αισιοδοξία. Όταν όλα πηγαίνουν στραβά, όταν όλα τα έχει σκεπάσει ο χειμώνας και το καλοκαίρι ούτε ως σκέψη δεν μπορεί να πλησιάσει, όταν όλα είναι γυμνά σαν κλαδιά μες στο ψύχος, θέλει δύναμη η αισιοδοξία για ν’ ανθίσει και η δύναμη αυτή, μπορεί αν θέλει να αντληθεί κι από ένα χρώμα. Από το ροζ. Στο κάτω – κάτω, τί είναι το ροζ, παρά ένα κομμάτι κόκκινο που κάποιος τρύπησε. Κάποιος το έκανε να αιμορραγεί και ξεθώριασε. Εκεί ακριβώς, στην πληγή και στο τραύμα, δεν είναι που θα φανεί ο ανδρισμός;
Ένα πουκάμισο ροζ, μέσα από ένα σκούρο γκρι ή ένα μαύρο σακάκι, τσαλακωμένο στο σημείο του παντελονιού και της ζώνης.
Ένα πουλόβερ ροζ με λαιμόκοψη που θα τον αφήνει να αναπνέει. Έρωτας πες, που τον αγκάλιασε σφιχτά, αλλά πρόσεξε πολύ, ώστε να μην του κόψει την ανάσα.
Ένα μπλουζάκι ροζ, πάνω από ένα χιλιοφθαρμένο και απόλυτα hard rock jean.
Ένα μαξιλάρι ροζ, σε έναν καναπέ που θα μπορούσε να είναι από λευκός μέχρι μαύρος, ίσως και σκούρος καφέ. Θα μπορούσε να είναι από δικός του μέχρι δικός της. Θα μπορούσαν να κάθονται ακόμα και μαζί.
Ένας τρόπος ίσως, να βλέπεις τα πράγματα. Ένα ζευγάρι πάνινα all-star.
Μια γραβάτα ή ένα μαντήλι στο πέτο. Ένα παπιγιόν μεταξένιο ή ένα μάλλινο κασκόλ. Ένα λαχούρι, μόνο. Μια γραμμή σε μια μαξιλαροθήκη. Μια γραμμή μέσα στο μπλε, μέσα στον ουρανό. Μια Δύση.
Μια διαδρομή του μαλλιού στους δρόμους ενός χειροποίητου χαλιού απ’ την Περσία. Μια πετσέτα στο μπάνιο. Μια ψηφίδα στο πλακάκι. Μια κούπα για τον αχνιστό καφέ ή ένας φωσφοριζέ μαρκαδόρος, που θα βοηθήσει το χέρι να βρει τη λέξη, θα βοηθήσει τη ματιά να υπογραμμίσει, θα βοηθήσει το μυαλό να μην ξεχνά.
Μια σκέψη ή ένα κλαδί αμυγδαλιάς στο σαλόνι, σε ένα βάζο διάφανο, σε θέση περιωπής για να μπορείς να το χαίρεσαι. Αυτές τις μέρες κάνε το, δεν είναι κλεψιά. Οι ίδιες οι αμυγδαλιές το προστάζουν και το χαίρονται να γίνονται κομμάτια για να στολιστεί κάθε σπίτι. Τώρα που είναι η εποχή τους, γιατί μετά…
Ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, ένα χείλος. Τα χείλη είναι ροζ, όπως και η γλώσσα μέσα τους. Τα χείλη είναι ροζ, εκτός απ’ τη στιγμή που αποφασίζουν να κολλήσουν σε άλλα χείλη, εγκαταλείποντάς το για το βαθύ κόκκινο του πάθους. Το πάθος από την άλλη θα μου πεις, ίσως και να μην είναι αισιόδοξο…
